7 Oplossingen voor de zorgen van ouders met een ADHD-kind

Emoties

Wanneer een kind de diagnose ADHD, attention deficit hyperactivity disorder, krijgt, hebben ouders vaak gemengde gevoelens. Ze worden heen en weer geslingerd tussen opluchting (er is een oorzaak) en verdriet of schuldgevoel. Hoe gaan zij daarmee om?

Na de diagnose

Als de reden van het moeilijke gedrag en de slechte schoolresultaten van je kind eenmaal bekend is, voelen je je meestal opgelucht. Het ligt niet aan jou, maar aan zijn diagnose ADHD. Tegelijkertijd voel je je schuldig omdat je hem niet eerder hebt laten onderzoeken. Een vroegere diagnose had misschien veel problemen voorkomen. Vaak voel je je ook verdrietig. Je weet dat jouw kind obstakels in zijn leven zal tegenkomen waar andere kinderen niet mee hoeven te worstelen.

En terwijl je bang bent voor wat de toekomst zal brengen, hoop je dat de ingezette behandeling zal helpen. Medicatie, cognitieve gedragstherapie, een dieet, neurofeedback, cogmed…je probeert ze allemaal.

Je stort je volledig op het verbeteren van het gedrag en leerprestaties van je kind. Je hebt gesprekken met de leerkracht, wekelijkse afspraken met therapeuten en gaat eens per maand naar de huisarts om de voortgang te bespreken.

Thuis wordt structuur aangebracht. Routines voor etenstijden, aankleden en naar bed gaan worden vastgelegd. Alles wordt eraan gedaan om je kind beter te laten functioneren.

Op naar een burnout

En terwijl je kind met ADHD net een beetje op de rails begint te komen, voel jij je moe en lamgeslagen. Je hebt geen energie, hebt een negatieve stemming, bent kritischer dan ooit en ongeduldig naar alles en iedereen. Bovendien geniet je niet meer van de dingen waar je vroeger zo’n plezier in had.

In mijn praktijk kom ik regelmatig vrouwen tegen die aan het einde van hun latijn zijn. Zij kennen het verdriet en de onmacht. De schuldgevoelens en angst voor de toekomst.

Mentale en fysieke vermoeidheid komt veel voor bij vrouwen die een kind hebben met speciale behoeften. Aan de eigen behoeften of aan die van de partner en andere kinderen in het gezin wordt vaak voorbijgegaan, omdat het kind met ADHD alle aandacht opslokt.

Het is belangrijk dat je de stoornis van je kind in perspectief blijft zien. Je kind heeft ADHD, maar is geen ADHD. Hij kan er niets aan doen en heeft er geen controle over. Het is belangrijk dat te blijven beseffen. Kinderen met speciale behoeften willen helemaal niet speciaal behandeld worden. Feitelijk vragen ze, net als hun broers en zussen, om duidelijke regels en grenzen.

Veel voorkomende zorgen en problemen van ouders

“Ik voel me schuldig dat we hem niet eerder hebben laten diagnosticeren”

Al zijn er vaak op de jonge leeftijd, tussen 2-5 jaar, tekenen dat je kind “anders” is dan andere kinderen, toch kan bij een kind pas de diagnose ADHD gesteld worden vanaf het 7e jaar. Dat is omdat ADHD-achtig gedrag op jongere leeftijd ook weer kan verdwijnen.

Het is, zeker bij een eerste kind, logisch dat je het gedrag van je kind niet direct als afwijkend ziet van dat van andere kinderen. Jouw kind is jouw enige echte referentiekader. Dat andere kinderen anders zijn, wijt je aan het verschil in opvoeding, karakter etc.

Wanneer er op school problemen ontstaan door niet-sociaal gedrag en/of leerproblemen, wordt pas duidelijk dat er misschien meer aan de hand is. Als met extra hulp en training het gedrag of de leerproblemen niet verbeteren, kan, afhankelijk van de ernst van de problemen, besloten worden het kind te laten onderzoeken op een psychiatrische stoornis.

Je hoeft je niet schuldig te voelen dat de diagnose te laat komt. De diagnose komt wanneer er een hulpbehoefte is en dat is vroeg genoeg.

“Ik voel me schuldig dat hij ADHD heeft”

Dat jij je schuldig voelt aan het feit dat jouw kind ADHD heeft, komt omdat je ADHD als een beperking ziet. Natuurlijk krijgen kinderen met ADHD, vaker dan andere kinderen, te maken met flinke uitdagingen in het leven. Wanneer je de focus verlegt naar de positieve eigenschappen, zoals creativiteit, out-of-the box denken, enthousiasme, etc. , is het ineens helemaal niet zo erg meer dat je kind ADHD heeft.

Wist je trouwens dat er enorm veel grootheden ook ADHD hebben en hadden? Albert Einstein, Richard Branson, Jim Carrey, Bart Chabot, Paul de Leeuw, en nog veel meer, ze hebben en hadden het allemaal.

ADHD is een erfelijke aandoening. Het is niet te voorkomen en niet te genezen. De symptomen zijn goed te behandelen. Bovendien heeft een derde van de mensen die als kind de diagnose hebben gekregen, er op latere leeftijd veel minder last van. Niets om je schuldig over te voelen, dus.

“Ik wordt ongeduldig en boos als hij lastig is”

Het is interessant na te gaan waar deze emoties vandaan komen. Wat doet je kind precies waar jij zo ongeduldig, zelfs boos van wordt? Hoezo mag je kind dat niet doen? Waar heb jij geleerd dat dat niet mag? Van wie heb je dat geleerd? Wanneer heb je dat geleerd?

Dit zijn allemaal vragen die je bewust kunnen maken van hoe jij jouw ideaalbeeld van de wereld projecteert op je kind. Het zijn jouw normen en waarden waar jouw kind zich niet aan houdt. Wat zegt dat over jou? En over je kind?

Bewustwording van hoe jouw emoties zijn ontstaan is een belangrijke eerste stap naar aanvaarding van het gedrag van je kind.

“Ik wil hem overal voor beschermen”

Iedereen wil zijn kinderen beschermen. Door op die manier te proberen “Super-moeder” te zijn, worden je stress niveaus verhoogd. Probeer eens in te schatten hoeveel vooruitgang je kind heeft geboekt sinds de diagnose.

Net als elk kind, heeft ook jouw kind de ruimte nodig om te laten zien wat hij al kan. Hij moet kunnen te leren van zijn fouten. Geef hem die ruimte en laat hem los. Niet helemaal, doe dit stap voor stap. Het is goed voor zijn zelfvertrouwen.

“Ik zou een betere moeder willen zijn”

Goed ouderschap wordt gekenmerkt door grenzen, regelmaat en structuur. Aandacht en complimenten, warmte en liefde. Kinderen hebben ruimte nodig om hun gevoelens te uiten, ze moeten serieus genomen worden en ze hebben een voorbeeld nodig om te kunnen volgen.

Kinderen met ADHD hebben net iets meer nodig dan andere kinderen. Ze hebben meer lessen nodig in zelfstandigheid en verantwoordelijkheid, in het beoordelen van situaties, en in het maken van keuzes. En ze hebben ouders nodig die in de gaten houden waar ze zijn en wat ze doen. Complimenteer je kind en jezelf regelmatig en vier successen, hoe klein ze ook mogen zijn.

Maak eens een lijstje van wat je dagelijks doet voor je kind. Je zal zien dat je schuldgevoel en frustratie afneemt en het besef dat je het prima doet toeneemt.

“Ik zou wel eens vakantie weg van mijn kind willen hebben”

Misschien herken je deze opmerking wel en voel je je er schuldig over? Toch heeft iedere ouder af en toe een adempauze nodig om afstand te nemen van de kinderen. Ouderschap is een full-time baan en zelfs de beste ouders hebben wel eens tijd voor zichzelf nodig. Dat kan door af en toe een weekend weg te plannen, of door samen naar een film of uit eten te gaan.

Verder is het verstandig om eens per week ’s avonds iets voor jezelf te gaan doen. Je zult zien dat daarvan oplaadt en dat je er daarna naar uitkijkt om je kind weer te zien.

“Ik sta er helemaal alleen voor”

Het is belangrijk dat je beiden de verantwoordelijkheid neemt om het kind op te voeden. Een kind met ADHD eist veel aandacht op. Stel hierin duidelijke grenzen. Neem, wanneer de strijd met je kind te heftig wordt, een time-out en laat je partner het van je overnemen.

Helaas lopen veel huwelijken stuk wanneer er een kind met ADHD is. Verschillen van inzicht in de opvoeding, het ontkennen van een stoornis, communicatie die niet meer loopt, enz. kunnen ervoor zorgen dat de partners de verbinding met elkaar verliezen.

Door de drukte van een ADHD-gezin kan het gebeuren dat je daar pas achter komt als het al te laat is. Voor kinderen is het belangrijk dat je je eigen verdriet, frustratie en boosheid over de verbroken relatie opzij zet en samen voor hen blijft zorgen.

Mocht je toch tegen een muur aanlopen, dan kun je overwegen je aan te sluiten bij een oudervereniging, zoals Balans. Daar krijg je advies en steun van andere ouders die voor dezelfde of nog veel zwaardere uitdagingen staan.

Tenslotte

Deze 7 problemen zijn absoluut niet de enige zorgen die ouders met ADHD kinderen hebben. Gelukkig is er voor elk probleem een oplossing. Om die te vinden, moet je gewoon even creatief en out-of-the box denken, net als je kind.

Ik zou het op prijs stellen als je je eigen zorgen of problemen wilt delen in het commentaar veld onderaan deze blog. Ik reageer altijd!